บ้านผมอยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าแห่งหนึ่ง ตอนเย็นๆจะมีคุณลุงคนนึงเอาขนมเปี๊ยะมาขาย ผมเห็นท่าทางแกงกๆเงิ่นๆน่าสงสารจึงซื้อมากิน ปรากฏว่ารสชาติแย่มาก ต้องทนกินเอา
ต่อมาผมเดินผ่านแกอีกหลายครั้ง มีความรู้สึกขัดแย้่งในใจอย่างมาก คือเงินเราก็หามายาก การเอาไปซื้ออะไรที่ไม่อร่อยกินนั้นมันไม่สมเหตุสมผล คนอดอยากเดือดร้อนยังมีอีกมากในโลกนี้ เราตามช่วยทุกคนไม่ได้
แต่ในอีกทางหนึ่งก็สงสารแก ไม่ทราบว่าควรจัดแกอยู่ใน category พ่อค้า หรือ category ทำบุญดี สรุปส่วนใหญ่ผมไม่ซื้อ แต่วันไหนเห็นดึกแล้วของเหลือเยอะ ทนสงสารไม่ไหวจึงค่อยซื้อมา
...ซึ่งความที่มันไม่อร่อยก็ไม่อยากให้ใครและไม่อยากทิ้ง ก็ต้องทนกินนั่นแหละ...
หลังๆนี่เกิดปาฏิหาริย์บางประการ คือแกทำอร่อยขึ้นมาก ผมดีใจเพราะทำให้การซื้อของๆแกมันมีเหตุผลรองรับ ความขัดแย้งในใจลดลง ก็เลยไปซื้อบ่อยๆได้
เขียนไปเขียนมาโฆษณาให้ซะเลย สรุปมันคือรถไฟฟ้าอ่อนนุช ลุงแกยืนขายอยู่ตรงทางเข้าโลตัส ใครผ่านตอนเย็นๆ เห็นลุงแก่ๆหิ้วตะกร้าเขียนว่าขนมเปี๊ยะสูตรโบราณ ก็นั่นแหละครับ รสชาติพอแนะนำให้ได้แล้ว :)
Search